درود بــــر پادشاهـــــم کـــوروش بــــزرگ
گاهی آرزو می کنم... بخورم!!! دیدن یک لحظه باشم! تا امروز بریزند! خود نگویم
دوستت دل آویزترین شعر جهان دامنی پرکن از این گل که بری خانه هرکس به پراکندن اوست تو هم ای خوب من این وقت نه به یک بار و به ده بار به صد بار بگو دوستت دارم 
کاش هرگز نمی دیدمت تا امروز غم ندیدنت راکاش لبخندهایت آنقدر زیبا نبودند که امروز آرزوی فقط یک لحظه از لبخندهای عاشقانه ات را داشتهکاش چشمان معصومت به چشمانم خیره نمی شد چشمان من به یاد آن لحظه بهانه گیرند و اشک کاش حرف های دلم را بهت نگفته بودم تا امروز با" آخه او که میدونست چقدر دوستش دارم!!!!"
نگات قشنگه ولیکن یه کم عجیب و مبهمه
من از کجا شروع کنم دوست دارم یه عالمه
من و گذاشتی و بازم یه بار دیگه رفتی سفر
نمی دونم شاید سفر برای دردات مرهمه
تا وقتی اینجا بمونی یه حالت عجیبیه
من چه جوری واست بگم بارون قشنگ ونم نمه
هوای رفتن که کنی واسه تو فرقی نداره
اما به جون اون چشات مرگ گلای مریمه
آخرشم دق می کنم تا من و دوست داشته باشی
مردن که از عاشقیه یک دفعه نیست که کم کمه
من نمی دونم تو چرا اینجور نگاهم می کنی زیر نگاه نافذت نگاه عاشقم خمه
می پرسم از چشمای تو ممکنه اینجا بمونی ؟
می خندی و جواب می دی رفتن من مسلمه
برو به خاطر خودت اما به من قول بده هرجای دنیا که بری دیگه نشو مال همه
رسمه که لحظه ی سفر یادگاری به هم می دن قشنگ ترین هدیه ی تو تو قلب من یه مشت غمه
شاید این و بهم دادی که همیشه با من باشه
حق با تو،تو راست می گی غمت همیشه پیشمه
دیدی گلا شب که میشه اشکاشونو رو پاک می کنن یادت باشه چشم منم همیشه غرق شبنمه
تو می ری و اسم من واز رودلت خط می زنی اسم قشنگ تو ولی همیشه هرجا یادمه
چشمای روشنت یه کم کاش هوای من رو داشت
تنها توقعم فقط یه بار جواب نامه 
دارم را من یافته ام این گل سرخ من است دشمن که فشانی به دوست راز خوشبختی نکته به تکرار بگو این دل آویزترین شعر جهان را همه را با من بسیار بگو دوستم داری را از من بسیار بپرس 
